Choroba sieroca - dzieci cierpiące na brak miłości... cz.II.

Choroba sieroca przebiega najczęściej w trzech etapach (o ile nie dotyczy dziecka bardzo małego – niemowlęcia). Zawsze jest skutkiem długotrwałego oddalenia od matki (rzadziej od ojca).
Pierwszym etapem jest tzw. faza protestu: towarzyszy jej ciągły krzyk i płacz, odrzucenie jakichkolwiek kontaktów z innymi ludźmi, agresja, brak zainteresowania otoczeniem, brak apetytu, zaburzenia snu, trawienia, biegunka, wymioty.
Drugi etap to faza rozpaczy: spada gwałtowność reakcji - dziecko nadal płacze, ale mniej, nie przez cały czas, potrafi zająć się co jakiś czas zabawą lub rozmową. Nadal mogą występować zaburzenia łaknienia, apatia, smutek, lęk przed innymi, moczenie nocne. W tej fazie dzieci zazwyczaj chudną, robią się blade, łatwo się męczą, nie przynosi im radości aktywność fizyczna. Rozpoczynają się natrętne ruchy – kiwanie się, stukanie zabawkami, ssanie palca (nawet u dzieci kilkuletnich). Zaczyna gwałtownie spadać odporność organizmu na infekcje.
Trzecią i ostatnią jest wyparcie: dziecko zaczyna zaprzeczać swoim uczuciom do matki – ignoruje tematy z nią związane, zapytane mówi, że jej nienawidzi albo że matka go nie obchodzi. Dla niewprawnych i niedoświadczonych opiekunów, np. dziadków wychowujących malucha po stracie matki, jest to faza, która często ich uspokaja. Wydawać się może, że dziecko wraca do równowagi. Wprawne oko pedagoga lub psychologa zauważy jednak, że dziecko staje się bierne, wyciszone, zaczyna się wycofywać, a tym samym rozpoczyna się jego cofanie w rozwoju emocjonalnym. Charakterystyczna dla tej fazy jest bardzo uboga mimika, lękowe reakcje oraz typowe dla tego etapu choroby sierocej wielogodzinne „gapienie się” w sufit czy w ścianę.

Leczenie choroby sierocej
Objawy choroby sierocej są odwracalne, zwłaszcza u najmłodszych. Jedynym warunkiem jest nawiązanie bliskich kontaktów z dzieckiem oraz zapewnienie mu stabilnych warunków rodzinnych. Gdy sytuacja osierocenia przeciąga się, wzrasta ryzyko trwałego zahamowania rozwoju emocjonalnego, utrwalenia stanów lękowych oraz stopniowego nasilania się agresji.

Dorosłe dzieci-sieroty
Młodzież i dorośli, których choroba sieroca nie została zatrzymana i wyleczona, charakteryzują się problemami z koncentracją uwagi, z myśleniem abstrakcyjnym oraz myśleniem logicznym, z wyobraźnią. Mają duże trudności ze zrozumieniem innych, ale także siebie. Nie udaje im się bardzo często stworzyć trwałych związków, bo z jednej strony bardzo ich potrzebują, a równocześnie mają ogromny podświadomy lęk przez utratą najbliższej osoby. Są więc często niezrównoważeni emocjonalnie w związkach lub wręcz przeciwnie - oziębli. Zdarza się, że stają się skrajnymi egocentrykami i egoistami, pozbawionymi uczuć zdobywcami serc innych ludzi. Wiele z osób z niewyleczoną chorobą sierocą wchodzi w konflikt z prawem.


Autor: Anna Maria Jasieńska
Źródło: http://www.dzieci.pl/