Bohater reklamy
Reklamowa postać jawi się jako twór wieloznaczny i nieokreślony. Mogą nią być zarówno reklamowane przedmioty, jak i byty antropomimetyczne, upersonifikowane przedmioty i zwierzęta. Z głębszych analiz wynika jednak, że właściwym bohaterem w reklamie są pragnienia i dążenia odbiorcy, którym dana postać lub przedmiot jedynie użyczają swego wyglądu, stają się ich znakiem. Aby je zrealizować, wystarczy użyć reklamowanego produktu. Tylko on potrafi zaspokoić pragnienie zdrowia, szczęścia, miłości. Przyjmując status „baśniowego przedmiotu” ułatwiającego osiągnięcie upragnionego celu, pełni funkcję medium, staje się magicznym pośrednikiem pomiędzy odbiorcą i jego pragnieniem. Umieszcza odbiorcę w świecie przedstawionym, któremu nadaje kształt jego dążeń, czyniąc go bardziej bliskim, wymarzonym, własnym.
Postać reklamowa cechuje typizacja i daleko posunięta redukcja osobowości polegająca na pozbawianiu imion, tożsamości, określonych dyspozycji psychicznych, mentalnych, emocjonalnych. Pozbawiona jest ona cech indywidualnych. Zamiast tego wyraźnie zarysowują się jej funkcje, które ona pełni w wykreowanym świecie.
W naszych realiach kulturowych szczególnie cenione są funkcje społeczne i rodzinne. Dlatego też często przedstawia się w reklamie obraz wielopokoleniowej rodziny, szczęśliwy dom, małżeństwo uznające tradycyjne wartości. Odwołuje się do zwyczajów naszej kultury (np. do wspólnego spożywania posiłków). Podkreśla się dbałość o odżywianie rodziny.
Dziecięca wizja bohatera reklamy
Aby dowiedzieć się, jakie znaczenie mają dla dzieci poszczególne typy postaci filmów reklamowych (jakie cechy bohatera reklamy przemawiają najbardziej do dziecka: kształtują jego potrzeby, hierarchię wartości, zachowanie się) – przeprowadzono badanie recepcji najbardziej ulubionych przez nie reklam.
Wynika z niego, że dla dzieci nie jest ważne, kto czy też co jest bohaterem reklamy. Najważniejsza jest atrakcyjność postaci, a zwłaszcza jej aspekty wizualne. W dużym stopniu dzieci zwracają również uwagę na zachowanie się postaci – jej humor, dowcipny, zabawny tekst, a nawet samą sytuację, na tle której dana postać zostaje przedstawiona.
Z badań psychologicznych wynika, że przedszkolaki, w porównaniu z dziećmi w młodszym wieku szkolnym, cechuje mniejsza zdolność rozumienia i zapamiętywania głównego wątku przekazu, lepiej natomiast od nich zapamiętują zdarzenia incydentalne. Cechą charakterystyczną jest synkretyzm, czyli całościowe odbieranie przedmiotów i zjawisk bez uchwycenia poszczególnych elementów składowych. Jednak dzięki ciągłej aktywności dziecka coraz bardziej rozwijają się świadome czynności postrzegania, doskonali się zdolność do dokonywania analizy i syntezy spostrzeżeniowej. Zwiększa się zakres tego, co może być przedmiotem analizy. Poprzez bardzo wczesne obcowanie z audiowizualną sferą mediów kilkulatek jest w stanie odróżnić następujące po sobie w bardzo szybkiej sekwencji sceny telewizyjnych spotów. Dostatecznie szybko (szybciej od osoby dorosłej) potrafi tym samym dostrzec znaczenia i wartości prezentowane w reklamie. Stopniowo zaczyna różnicować przedmioty ze względu na ich cechy jakościowe – częściej przykuwa jego uwagę jaskrawy kolor lub dziwny, niespotykany dotąd kształt, czyli cechy rzadkie. Wynika z tego, że dzieci oglądają reklamy w sposób bardzo uważny i dostrzegają detale, których oko osoby dorosłej może nigdy nie zobaczyć.
Źródło: http://www.chomikuj.pl/
