Jedynak w szkole...
Bycie jedynakiem ma swoje wady i zalety. Kiedyś jedynaka uważano za dziecko rozpieszczone i egoistyczne. Częstym sposobem wychowania jedynaków było nadmierne obsypywanie ich prezentami, które przypuszczalnie miały zrekompensować bycie samemu, bez rodzeństwa. Jedynak do dziś jest w szczególnej sytuacji, choćby z tego powodu, że nie przeżyje nigdy rywalizacji między rodzeństwem o względy rodziców, ani nie będzie uczestniczył w kłótniach i zabawach z rodzeństwem. Jedynakowi brakuje zatem lustra społecznego w rodzinie. Nie ma brata ani siostry, którzy przekazaliby mu informację zwrotną o nim samym.
Wychowanie jedynaka...
Jedynak zajmuje u boku rodziców miejsce szczególne. Jedną z zalet bycia jedynakiem jest to, że jest to dziecko wychowane w wyższym standardzie życia. Nie musi dzielić się z nikim swoimi dobrami, np. zabawkami czy miejscem w pokoju. Rodzice mogą zapewnić jednemu dziecku udany start w dorosłe życie. Kolejna zaleta to posiadanie wyłącznej miłości rodziców. Od zawsze przebywa w obecności dorosłych, dzięki czemu szybko zdobywa większą niż rówieśnicy wiedzę o świecie. Nie wykazuje też trudności w kontaktach z osobami od siebie starszymi. Szybko osiąga samodzielność. W domu uczestniczy w rozmowach wyłącznie dorosłych osób, wykazując większą błyskotliwość niż jego rówieśnicy, dzięki czemu sprawnie funkcjonuje później w dorosłym świecie. Niebezpieczeństwem jest jednak fakt, że jedynak może popaść w nadmiar rodzicielskiej troski.
Rodzice lubią wyręczać dziecko w większości spraw. Pojawia się przy tym przesadny lęk o pociechę. W ten sposób można pozbawiać je samodzielności i sprawności w rozwiązywaniu problemów. Nie trzeba nadmiernie obsypywać jedynaka prezentami, aby zrekompensować mu samotność. Nie należy też traktować go jako osoby dorosłej i obarczać problemami. W kontaktach z innymi dziećmi zachowuje się normalnie, chętnie bawi się w grupie. Rodzice powinni się postarać, aby ich jedynak często spotykał się z innymi dziećmi. Rodzice jedynaka często żywią w stosunku do dziecka wielkie ambicje. Jedynak żyje pod presją dużych oczekiwań ze strony swoich rodziców, którzy dają mu wiele i sporo też od niego wymagają. Według badań psychologicznych typowymi cechami osób, które wychowały się bez rodzeństwa są: poczucie samotności, odczuwanie silnego związku z rodzicami oraz przejmowanie swojej odpowiedzialności za rodziców. Ponadto jedynacy łatwo ulegają iluzjom na temat własnej osoby. Już od dzieciństwa czują się za bardzo odpowiedzialni. Rzadko przeżywają bunt w okresie dojrzewania. Są przekonani o swojej wyjątkowości.
Źródło: http://parenting.pl/portal
