Jak jedynak radzi sobie w szkole?
Postępy jedynaka w szkole są przedmiotem nieustannej troski jego rodziców. Jedynak bawi się w domu chętniej niż inne dzieci i rzadziej bierze udział w dodatkowych zajęciach po szkole. Nie doświadcza rywalizacji z rodzeństwem. Z trudem rozumie, jak wiele uczy się i zdobywa dzięki oddziaływaniu rodzeństwa. Jedynak staje z tym twarzą w twarz w chwili pójścia do szkoły i często nie potrafi sobie z tym poradzić. Może wtedy stwierdzić, że trudno mu jest stawić czoła rozmaitym przeciwnościom w pojedynkę. Niekiedy może tracić sympatię kolegów lub czuć się zastraszonym. Nie ma okazji nauczyć się prawidłowych zasad współżycia, dawania i przyjmowania. W okresie dojrzewania, kiedy to często rodzice krytykują swoje dzieci, jedynakowi brakuje towarzystwa rodzeństwa, które by przyszło z pomocą w obliczu dezaprobaty rodziców. W dorosłym życiu jedynacy mogą mieć problem z przyjęciem innego niż ich punktu widzenia. Czasem przez to mogą być źle odbierani przez otoczenie. Miewają trudności w kontaktach społecznych i mogą czuć się czasem bezradni w pewnych sytuacjach życiowych wymagających współdziałania, rywalizacji, podejmowania trafnych decyzji czy zaangażowania w relacje z innymi. Mają także potrzebę posiadania przestrzeni wyłącznie dla siebie, której nie muszą dzielić z innymi. Jest to równoznaczne z zachowaniem pewnej intymności i prywatności. Natomiast brak sytuacji wspólnej zabawy z bratem czy siostrą, pozbawienie treningu przyłączenia się do grupy czy rywalizacji z rodzeństwem, powodują unikanie sytuacji nacechowanych agresją i konfliktami. W klasie jedynacy zachowują dystans i oczekują akceptacji niemal bezwarunkowej. Spodziewają się od nauczycieli, że dla nich, podobnie jak dla rodziców, będą wyjątkowi.
Część jedynaków po konfrontacji społecznej nawiązuje różnego rodzaju znajomości, przyjaźnie i związki, nabywając w ten sposób umiejętności, których brakło w ich dzieciństwie. Inni nawet w dorosłym życiu pozostają sami.
Źródło: http://parenting.pl/portal
