Pamiętajmy, że dobrzy, wspierający dziecko rodzice:
- mówią o swojej miłości do dziecka i okazują ją gestami, nie tylko wtedy, gdy ono domaga się deklaracji;
- są dumni z dziecka;
- stwarzają poczucie bezpieczeństwa przez swoją obecność fizyczną, nie krzyczą, nie biją, nie ranią uczuć krytyką, oceną, niesprawiedliwością;
- przytulają, głaszczą, noszą na barana;
- słuchają z uwagą;
- są sobą, nie udają przed dzieckiem innych niż są (np. mówią o swoich słabościach, co lubią, czego nie lubią);
- są tolerancyjni – rozumieją, że dziecko ma swoje indywidualne potrzeby;
- sostrzegają uczucia dziecka i akceptują płacz, złość, spontaniczną radość;
- akceptują dziecko z jego płcią, urodą, defektami, ale ganią za złe zachowanie;
- kierują się jasnymi dla dziecka normami i regułami, są konsekwentni;
- zauważają i odpowiednio reagują na etapy rozwojowe dziecka, nie wymagając za dużo od małego, a dając coraz więcej samodzielności dużemu;
- nie przeszkadzają w spontanicznej aktywności dziecka, np. akceptują, gdy dwulatek wspina się po drabinie, pozwalają biegać starszemu, mimo, że się spoci, korzystają z okazji bycia razem, gdy sześciolatek garnie się do pomocy w kuchni;
- nie karzą dziecka, gdy sama sytuacja niesie karę, chwalą za pracę i dobre chęci, a nie tylko za końcowy efekt.
Źródło: http://www.chomikuj.pl/
