POTRZEBA AKCEPTACJI
Istota tej potrzeby polega na tym, aby dziecko czuło się potrzebne i chciane takie, jakie jest, a nie takie, jakie inni chcieliby, żeby było. Na podstawie sądów rodziców tworzy się u dziecka obraz samego siebie i samoakceptacja. Od rodziców zależy, czy będzie to samoocena prawidłowa. Zawyżona powoduje przecenianie swoich możliwości, a w rezultacie brak pracy nad sobą i wynoszenie się ponad innych. Zaniżona sprzyja utracie wiary we własne możliwości, dziecko ma poczucie niższości, czuje się gorsze od innych, a co za tym idzie, nie rozwija swych możliwości. Miernikiem akceptacji jest satysfakcja i radość dzieci i rodziców z wzajemnych kontaktów.
Dziecko akceptowane słyszy wiele pochwał, ale rodzice nie mogą być bezkrytyczni. Niedoskonałość czy braki należy zlikwidować lub wyrównać poprzez pracę z dzieckiem. Właściwości dodatnie nie tylko powinny być dostrzegane, ale należy je rozwijać i doskonalić.
Jednym ze sposobów zaspokajania tej potrzeby jest okazywanie dezaprobaty w stosunku do określonego występku dziecka, a nie do niego. Dziecko nie może być negowane z powodu jakiegoś przewinienia, np. „zawsze jesteś niegrzeczny”, „nigdy po sobie nie posprzątasz”, itp. Ważne jest, aby oceny dziecka miały charakter konkretny i odnosiły się do czynu, zachowania, a nie były ogólne, np. brzydko rysujesz, jesteś mało zdolny, jeszcze bardziej szkodliwe jest stwierdzenie: „do niczego się nie nadajesz”. Zamiast takich kategorycznych zdań negujących dziecko, można powiedzieć: „ładnie narysowałeś , ale ten domek mógłbyś wykonać staranniej” lub „nie możesz zapamiętać literki c, ale literkę g zawsze rozpoznajesz”, czy chociażby wyrazić uznanie dla wysiłku dziecka. Takie stwierdzenia przyczyniają się do zaspokojenia potrzeby akceptacji mobilizując dziecko do działania. Nawet jeśli nie możemy doszukać się żadnych elementów pozytywnych należy wyrazić nadzieję , że będzie lepiej.
Uogólnianie oceny rodziców jest przyczyną powstawania sztywnej etykiety: zdolny, przeciętny, tępy, uniemożliwiającej dostrzeganie obiektywnego obrazu dziecka. Postawa odtrącająca dziecko (niechęć do niego, poczucie rozczarowania), zastraszanie, surowe kary, powodują deprywację potrzeby akceptacji. W wyniku jej niezaspokojenia dziecko staje się lękliwe, niepewne, przewrażliwione, ulegle, nie mogące się skoncentrować oraz nadpobudliwe. Bez akceptacji rodziców nie powstanie u dziecka poczucie własnej wartości, zachwiana będzie wiara w siebie, co spowoduje zahamowanie aktywności dziecka, a w konsekwencji regres i brak rozwoju. Ponadto, dzieci nieakceptowane wykazują niższy stopień inteligencji niż te, u których ta potrzeba jest zaspokajana.
Źródło: http://www.chomikuj.pl/
