POTRZEBA KONTAKTU EMOCJONALNEGO
Istota tej potrzeby polega na obustronnym, bliskim i trwałym, a przede wszystkim pozytywnym uczuciowo stosunku dziecka z innymi osobami z jego otoczenia.
Aby kontakt emocjonalny zaistniał musi wystąpić:
• U dziecka zdolność do emocjonalnego współbrzmienia ze stanem emocjonalnym innych ludzi, np. doznawanie przykrości w obecności człowieka zmartwionego, a przyjemności z kimś zadowolonym. Takie uczuciowe poznawanie drugiego człowieka stanowi podstawową cechę kontaktu emocjonalnego i powinno być już ukształtowane w wieku 3 lat.
• Odpowiednie nastawienie osób z otoczenia dziecka, które musi czuć, że jest przedmiotem zainteresowania, że inni współbrzmią z jego własnymi uczuciami. Dziecko potencjalnie zdolne do nawiązywania kontaktu emocjonalnego, na skutek „neutralności” czy niechęci emocjonalnej otoczenia może zatracić tę zdolność.
W wieku przedszkolnym w wyniku rozwoju samodzielności ruchowej dziecko staje się osobą inicjującą kontakt, na który dorośli powinni być otwarci. W miarę dorastania dziecka maleje konieczność bliskiego kontaktu fizycznego, a wzrasta i rozbudowuje się kontakt i więź psychiczna. Im dziecko starsze tym mniej powinno być pieszczot, czułości, a więcej pierwiastków intelektualnych, jak: wymiana myśli, poglądów, opinii, współdziałanie w rozwiązywaniu problemów życia codziennego.
Potrzeba kontaktu emocjonalnego przejawia się również w dążeniu do zbliżenia się z rówieśnikami, z którymi dziecko pragnie się bawić, a następnie współdziałać. Dorośli powinni utrzymywać te kontakty. Problem ten jest automatycznie rozwiązany w przedszkolu, natomiast dzieciom nie uczęszczającym do tych placówek należy stworzyć możliwość spotykania kolegów chociażby w piaskownicy, na placu zabaw czy w parku.
Jeśli potrzeba ta nie jest zaspokajana w atmosferze miłości i akceptacji może prowokować dziecko do szukania „zastępczych” metod, takich jak:
• Negatywizm, kapryszenie przy jedzeniu i tego typu zachowania, gdy urodzi się drugie dziecko.
• Aspołeczne zachowanie dążące do wywołania jakiegokolwiek zainteresowania, nawet za cenę kar cielesnych.
• Patologiczna postawa wobec choroby jako przyjemności. Dzieje się tak w rodzinach, gdzie choroba dziecka staje się niezawodnym, a czasem jedynym środkiem na zwrócenie na siebie uwagi rodziców.
Poważne skutki miewa nawet odsunięcie dziecka, rozluźnienie bliskiego kontaktu. Zdarza się to np. wtedy gdy przychodzi na świat drugie dziecko lub gdy matka niepracująca rozpoczyna swą działalność zawodową. Nagłe postawienie dziecka w takiej sytuacji, bez przygotowania go może wywołać nerwowość i lęk. Dziecko w wieku przedszkolnym nie potrafi nazwać wszystkich przedmiotów, czynności czy uczuć, które przeżywa dlatego niezaspokojenie potrzeby kontaktu emocjonalnego opóźnia rozwój mowy i funkcji poznawczych. W skrajnych przypadkach skutkiem niezaspokojenia tej potrzeby jest choroba sieroca. Występuje ona głównie u wychowanków wszelkich instytucji opiekuńczo – wychowawczych, które nie potrafią zrekompensować dziecku brak własnej rodziny.
Potrzebę kontaktu dziecko zaspokaja również w grupie rówieśników. Izolacja od kolegów jest bardzo niekorzystna, gdyż przebywając tylko w grupie dorosłych, zdobywa ubogie i jednostronne doświadczenie społeczne. Ponadto nie opanowuje jednej z najważniejszych umiejętności – współżycia i współdziałania opartego na zasadzie równorzędności. Dziecko pozbawione towarzystwa rówieśników wyrasta na egoistę i samoluba, któremu trudno będzie dostosować się do współżycia z kolegami w szkole, a później w społeczności ludzi dorosłych.
źródło: http://www.chomikuj.pl/
