Rodzina jest grupą, której członkiem bywamy w ciągu całego naszego życia. W niej się rodzimy, rozwijamy i żyjemy przez znaczną, bardzo ważną część naszego życia. Jest grupą, w której uczestnictwo jest przypisane, nie jest wynikiem wyboru.
W rodzinie poznajemy sposoby właściwego postępowania, elementarne zasady bycia z innymi ludźmi. Rodzina przekazuje dzieciom wartości i wiedzę oraz tworzy otoczenie emocjonalne, w którym dziecko może czuć się kochane i akceptowane.
W wieku przedszkolnym kształtują się podstawowe nawyki i sposoby zachowania, cechy osobowości i skale uczuć. Dlatego bardzo ważne jest zaspokajanie potrzeb psychicznych (poznawczych, społecznych, emocjonalnych) dziecka, stanowiących fundament jego rozwoju. W zaspokajaniu tych potrzeb największą rolę odgrywa rodzina, a przede wszystkim rodzice.
Zaspokajanie potrzeb, sposób ich realizacji tworzy określony styl życia rodziny, wywiera wpływ na rozwój poszczególnych członków, ich system wartości, określa związki z otoczeniem.
Rodzina zaspokaja potrzeby dziecka i powstające na tym tle więzi społeczno – emocjonalne. W niej uruchamiane są niezmiernie ważne w procesie socjalizacji i rozwoju czynniki społecznego uczenia się (naśladownictwa, identyfikacji, modelowania).
Postawa społeczna człowieka jest określana w największym stopniu przez środowisko rodzinne. Rodzina jest tym środowiskiem wychowawczym, w którym rozpoczyna się proces uspołeczniania dziecka. Od warunków i atmosfery życia rodzinnego, od stosunków panujących w obrębie rodziny, od wartości i wzorów, które uznają jej członkowie uzależniony jest przebieg rozwoju procesu uspołecznienia oraz jego kierunek.
Wśród czynników życia rodzinnego, które wyznaczają społeczny rozwój dziecka, niewątpliwie czołowe miejsce zajmuje zachowanie się rodziców, będące przedmiotem naśladownictwa i identyfikacji ze strony dziecka. Silny związek emocjonalny z rodzicami sprawia, że dzieci wychowujące się wśród rodziców będących odpowiednimi wzorcami łatwiej dostosowują się do nakazów i zakazów.
Źródło: http://www.chomikuj.pl/
