Innym mechanizmem warunkującym przebieg uspołecznienia dziecka w rodzinie jest kierunek działania kontroli ze strony rodziców. Rodzice prezentują różne style dyscypliny rodzicielskiej.
Rodzice autorytarni dążą do kształtowania i kontrolowania swoich dzieci poprzez stosowanie ograniczeń, którym dziecko ma się podporządkować. Środkami służącymi do egzekwowania ustalonych standardów postępowania jest nacisk na podporządkowywanie, stosowanie kar i okazywanie gniewu.
Rodzice permisywni są wrażliwi i czuli na potrzeby dzieci jednak wprowadzają mało zasad, do których przestrzegania zobowiązane są dzieci i w niewielkim stopniu utrzymują dyscyplinę.
Rodzice stosujący permisywną formę kontroli unikają kar, konsultują się z dziećmi przed podjęciem ważnych dla nich decyzji, wyjaśniają im reguły rządzące rodziną. Rodzice autorytatywni w racjonalny sposób ukierunkowują aktywność dzieci. Jasno formułują reguły, których dzieci muszą przestrzegać, lecz dają przy tym ciepło, opiekę i poczucie bezpieczeństwa. Akcentują też konieczność dochodzenia w rozmowie do kompromisu oraz starają się wyjaśniać przyczyny utrzymywania dyscypliny. Dzieci rodziców preferujących autorytatywną formę kontroli mają większe kompetencje poznawcze i społeczne niż innych dzieci. Zdarza się też tak, że rodzice wychowujący swoje dzieci mieszają różne sposoby wychowania.
Od stylu kontroli rodzicielskiej zależy atmosfera w domu oraz rozwój zachowań dzieci. Rodzice autorytarni sprawując zwierzchnictwo nad zachowaniami dzieci przyczyniają się do rozwijania u dzieci konformizmu i uległości, a w przypadku starszych dzieci do tworzenia się buntu i agresji u dzieci. Rodzice permisywni mają tendencje do wyzwalania w dziecięcych zachowaniach egoizmu i niedojrzałości. Autorytatywna forma kontroli tworzy najbardziej sprzyjającą atmosferę w rodzinie, przyśpiesza rozwój niezależności dziecka i jego wiary w siebie. Dzieci wychowywane w domach autorytatywnych są bardziej skłonne do współpracy oraz wrażliwe na potrzeby innych.
Rodzice swoimi postawami i sposobem traktowania dziecka mogą stymulować jego rozwój, ale też mogą spowodować, że dziecko nie zrealizuje w pełni swojego dziedzictwa, które dostało w genach.
W każdej rodzinie stosunki rodzice – dziecko tworzą jedyny i niepowtarzalny w swoim rodzaju układ. Procesowi uspołeczniania najbardziej sprzyja taki układ stosunków między rodzicami a dzieckiem, który umożliwia dziecku uczestniczenie w życiu rodzinnym bez obaw i lęków, na zasadzie równouprawnienia oraz wzajemności świadczeń i wymagań.
Źródło: http://www.chomikuj.pl/
